İkinci düşünce.
Okuldayken, bahçedeki ağaçların arasındaki otları yolmak için dışarıya çıktığımız zaman, birkaç çocuk yürüşümle dalga geçmeye başladılar.
"Niçin öyle yürüyorsun? Sorunun ne? Aynı bir anaokulu çocuğu gibi görünüyorsun."
"Hey, görünen o ki keyfin yerinde. Fakat biraz çarpık bacaklısın, değil mi?"
Bana birçok şey söyleyip güldüler. Bu beni fena halde kızdırsa da tabii ki onlara aldırış etmedim. Eğer yapmasaydım göz yaşlarım kuruyuncaya dek ağlardım. Bunu biliyordum. Fakat ağlamamak için kendimi ne kadar zorladıysam da başaramadım...
Bugün beden eğitimi dersinde gerçekten sinir bozucu bir olay oldu. Her zamanki gibi üstümü değiştirdim ve toplandığımız yere gittim.
Öğretmenimiz, "bugün," dedi, "parka doğru bir kilometre kadar koşacağız. Oraya vardığımız zaman da basketbola geçerek antreman yapacağız."
Onun sözleri adeta kalbimde patlamıştı. "Koşmak... Basketbol." İmkansız. Hiçbirini yapamam.
"Peki sen ne yapacaksın Aya?" diye sordu.
Bütün yapabildiğim yere bakmak oldu.
Öğretmenimiz devam etti; "sanırım sınıfta tek başına ders çalışmak zorunda kalacaksın... Ah, bir de O-chan var tabii." (O da beden eğitimi için malzemelerini getirmeyi unutmuştu.)
Sınıf arkadaşlarım hemen, "seni kıskanıyoruz, Aya... tek başına sınıfta ders çalışmak..." gibi şeyler söylemeye başladılar.
İçten içe öfkelendim. Kesinlikle şöyle söylemek istedim: "Eğer tek başınıza sınıfta ders çalışmak istiyorsanız, sizinle memnuniyetle yer değiştiririm."
Sadece bir günlüğüne olsa bile bedenimi bir başkasıyla değiştirmek isterdim. O zaman istediği şeyleri yapamayan birinin neler hissettiğini analayabilirlerdi. Yürüdüğüm her seferde ya da daha doğrusu attığım her bir adımda vücudum dengesizce sarsılıyor. Bu yüzden utanıyor ve başka herkesin yapabildiği şeyi yapamadığımdan dolayı üzülüyorum. Bütün bu hislerin ne demek olduğunu kendi başınıza gelmeden anlayabilir misiniz? Aynı hisleri payalaşamıyor olsak bile sadece bir süreliğine kendinizi benim yerime koymanızı isterdim.
Fakat, bunun hakkında artık ikinci bir düşüncem vardı. Evet, sanırım bu anlaşılması zor bir durum, çünkü ben de bunun gerçekte nasıl bir şey olduğunu ancak bu hastalığa yakalandıktan sonra farkına vardım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder